Dlaczego nie lubię podróżowania?

Nie wszystko w podróżowaniu uwielbiam. Nie da się ukryć, że są rzeczy, wydarzenia, ludzie, którzy doprowadzają mnie do szału. Nie są jednak w stanie, mimo wszystko, zniechęcić mnie do podróżowania, mój wielki głód poznawania jest na szczęście większy.

Pierwszą rzeczą, o której wspomnę to moja gigantyczna arachnofobia. „E tam, co to takiego – bać się pająków” – pomyślicie. A ja wam powiem, że to naprawdę duży problem. Odpada spanie pod namiotem w cieplejszych krajach, gdzie te gady osiągają rozmiary większe od muchy. Odpadają wędrówki po dzikich lasach i innych terenach zielonych, poza wydeptanymi ścieżkami – a i tak Adam zawsze idzie pierwszy. Odpadają wyprawy do krajów, gdzie pająki są wielkości ludzkiej głowy (albo pięści, albo czereśni) i spanie tam w byle jakich miejscach. Muszę mieć zapewnione przynajmniej średniej klasy hotele czy pensjonaty z klimą, żeby nie otwierać okien na noc, a i tak każde pomieszczenie jest przeze mnie bacznie sprawdzane.

Pamiętam pewną noc w meksykańskiej dżungli, w niewielkim ośrodku z malowniczymi domkami krytymi strzechą, w którym nam powiedziano, żebyśmy sprawdzali buty przed założeniem ich rano i pozamykali szczelnie torby, bo „czarne wdowy” lubią się w nich chować. I wtedy nie spałam całą, calusieńką noc. Siedziałam na łóżku, szczelnie owinięta pościelą, przy zapalonym świetle i wpatrywałam się w szparę pod drzwiami (wypchaną ręcznikiem, ale jednak), a mój mąż spał w najlepsze. Nigdy tego nie zapomnę. Tyle godzin trwać w całkowitym przerażeniu. Brrrrr.

Kolejną rzeczą, której nie cierpię to brud. Nie taki na ulicach, taki jest gdzieś tam obok mnie, postrzegam go jako coś, co w niektórych miejscach jest powszechne – ale nie znaczy to, że się z nim zgadzam i akceptuję. Chodzi o brudną pościel, czy ręczniki, brudne łazienki albo ich brak – w to wliczają się również łazienki wspólne, brak „normalnych” toalet, syf w kuchniach i restauracjach, niedomyte naczynia itd. Nie do przeskoczenia dla mnie. Obrzydza mnie to, powoduje, że się stresuję i psuje przyjemność podróży. Dlatego nie dla mnie zapuszczone kwatery, uliczne garkuchnie (z reguły), spanie i jedzenie byle gdzie i byle jak.

Z jedzeniem też jestem na bakier – no nie do końca ja, bo zjem większość jadalnych rzeczy (poza owadami, podrobami, czy innymi świństwami), ale mój wybredny mąż i jeszcze bardziej wybredna córka. I czasem znalezienie miejsca, w którym ONI coś zjedzą jest naprawdę czasochłonne i wkurzające. I przeważnie kończy się na pizzy i makaronach. A ja tak uwielbiam lokalne smaki, ich poznawanie, odkrywanie, zapamiętywanie…

No i na końcu – ludzie. Nie jestem typem „dusza towarzystwa” – nie zaprzyjaźniam się z każdą napotkaną osobą, nie lubię nachalności, zbytniej poufałości i z reguły – jeśli tylko mogę – unikam tłumów. A w trakcie podróży czasem inaczej się nie da i tylko integracja człowiekowi pozostaje – co powoduje często mój dyskomfort. Choć czasem wraca się z podróży z fajną przyjaźnią… Zawsze myślę o tym, żeby innym nie przeszkadzać swoją obecnością, więc gdy współtowarzysze hałasują po nocach, są upierdliwi, bałaganią, spóźniają się – trafia mnie jaśnisty i soczysty szlag. Moją zmorą są kraje, w których trzeba się targować i w których poufale dotyka się innych osób. Nie wspominam nawet o braku intymności w toaletach w niektórych miejscach na świecie – do dziś mi się to śni.

Całą resztę bezgranicznie kocham!

Wychodząc za próg domu muszę liczyć się z tym, że porzucam stworzoną przez siebie strefę komfortu i oczywiście to robię – ale ma to jednak jakieś granice – głównie znajdujące się w mojej głowie. Myślę, że z powyższego uskładałoby się parę ładnych sesji terapeutycznych ;)

Street food w Pekinie